Onze bewoners vertellen

Mevrouw Poorter moest verhuizen, want haar oude woning werd gesloopt. ‘Met alle bewoners werd een gesprek gevoerd’, vertelt ze. ‘Ik vertelde dat ik graag naar een woning op de begane grond wilde. En een tuin zou helemaal mooi zijn! Als het kon, zou ik ook graag in de buurt van het Kralingse Bos wonen.’

Corina was de bewonersbegeleider van mevrouw Poorter. ‘Medewerkers van Woonstad zaten in een woning in de buurt. Daar kon je naartoe met vragen’, legt mevrouw Poorter uit. ‘Maar je mocht ook bellen of mailen. Ik heb al mijn vragen gemaild. En daar kreeg ik altijd snel antwoord op. Corina was per mail heel goed bereikbaar.’

Er wordt aan bewoners gevraagd wat ze willen, maar bewonersbegeleiders kunnen niets beloven. ‘Corina heeft vanaf het begin erg haar best gedaan om een geschikte woning te vinden’, vertelt mevrouw Poorter. ‘De eerste woning die me werd aangeboden was meteen raak. Ik ben heel blij met de tuin. Het voelt als een cadeautje.’

Mevrouw Nora moest verhuizen omdat haar oude woning gesloopt zou worden. Omdat ze altijd graag wandelde in de wijk De Esch, hoopte ze daar een nieuwe woning te vinden. Met bewonersbegeleider Rachèl had ze fijne gesprekken. ‘Aan Rachèl kon ik doorgeven wat ik graag zou willen. Maar een woning in De Esch kon moeilijk worden, zei ze. Want daar komen niet veel huizen vrij.’

Een tijdje bleef het stil. ‘Even dacht ik dat Rachèl me vergeten was’, lacht mevrouw Nora. ‘Maar ze was op vakantie. Ze belde mij meteen nadat ze terug was. Ik kon een huis bezichtigen, maar dat was toch niets voor mij. Ik gaf duidelijk aan waarom niet. Ik vond het bijvoorbeeld niet fijn dat de keuken in het midden van het huis was. En dat er geen raam in de keuken was dat open kon.’

De tweede woning was perfect. ‘Rachèl belde om te vertellen dat er een geschikte woning was’, zegt mevrouw Nora. ‘Ze had extra gelet op de punten die ik minder vond aan de vorige woning. Al die punten waren bij dit huis wel goed. Toen ik binnen stond, wist ik dat dit iets voor mij was!’ De woning blijkt een beetje gehorig, maar verder is mevrouw Nora erg tevreden. ‘Rachèl heeft echt haar best voor me gedaan.’

Mevrouw Ramdien woonde al 36 jaar in haar oude woning. Lang woonde ze er met haar vier kinderen. Haar dochter was er geboren. Mevrouw Ramdien was er gelukkig, maar helaas moest ze verhuizen. De woning werd zo verbouwd dat er blijven wonen geen mogelijkheid was.

Marianne is bewonersbegeleider. Zij ondersteunde mevrouw Ramdien in die periode. ‘Ik kreeg de sleutel van de nieuwe woning en moest binnen zes weken verhuizen’, vertelt mevrouw Ramdien. ‘Mijn kinderen konden niet helpen, omdat ze heel druk waren met werk. Marianne kon uitstel voor mij aanvragen. Ik kreeg drie weken extra en had toen genoeg tijd om te verhuizen. In die periode konden mijn kinderen gelukkig wel helpen.’

Mevrouw Ramdien is blij met haar nieuwe woning. ‘Het was wel even wennen’, zegt ze. ‘En ik word ook een dagje ouder, dan is verhuizen best zwaar. In deze buurt wonen meer mensen uit mijn oude wijk. Het is fijn om oude bekenden tegen te komen. En het is fijn dat ik Marianne altijd mag bellen als er iets is.’